Kolano - Schorzenia i urazy

KOLANO

Praktycznie każdego z nas przynajmniej raz w życiu dotknął uraz, ból, czy kontuzja kolana. I trudno się dziwić, bo staw kolanowy to drugi po stawie skokowym, najbardziej obciążany staw człowieka.

Na pocieszenie powiedzmy, że jeszcze gorzej od człowieka ma słoń, jedyne zwierzę posiadające cztery stawy kolanowe. Mówiąc jednak dalej serio, znaczne przeciążenia stawu kolanowego spowodowane są urazami lub wynikają ze znacznej siły działania mięśnia czworogłowego uda. Dość powiedzieć, że nacisk na rzepkę podczas np. wchodzenia na schody może dochodzić do 300 kilogramów.

Staw kolanowy jest największym stawem człowieka. Składa się z powierzchni stawowych kości udowej, piszczeli i rzepki otoczonych wspólną torebką stawową. W stawie tym znajdują się dwie specjalne, elastyczne powierzchnie, które dopasowują się do siebie w czasie ruchu. To zbudowane z tkanki łącznej łąkotki. Tak jak w innych stawach torebka stawowa składa się z dwóch warstw: zewnętrznej błony włóknistej i wewnętrznej błony maziowej.

Najprościej rzecz ujmując staw kolanowy to zawias pozwalający na zginanie i prostowanie, a podczas zgięcia także na ruchy rotacyjne. I wszystko to, jak wspomnieliśmy, pod dużym obciążeniem. Możliwe jest to dzięki temu, że staw kolanowy został wzmocniony więzadłami zewnętrznymi i wewnętrznymi.

Schorzenia dotyczące kolana należy podzielić na te które powstają nagle w przypadku urazów i kontuzji i na te które powstają w trakcie normalnego używania stawu.

Anatomia kolana - przekrój czołowy

Anatomia kolana - przekrój strzałkowy

URAZY I SCHORZENIA STAWU KOLANOWEGO:

Kiedy do ortopedy?

Nie wolno lekceważyć bólu stawu kolanowego, trudności w zginaniu, zwłaszcza, gdy mamy trudności ze wstaniem z łóżka czy przejściem kilkudziesięciu metrów. Wizyty u lekarza wymaga również kontuzja stawu kolanowego, nawet pozornie wyglądająca na błahostkę. W wielu przypadkach leczenie stanowi rehabilitacja i odbudowa równowagi mięśniowej, jednak często niezbędna jest operacja. Wykonywana od wielu lat artroskopia kolana pozwala na dokładne określenie przyczyny bólu i pełne leczenie. Prawie wszystkie schorzenia i urazy można leczyć właśnie dzięki artroskopii kolana.

Natychmiastowej wizyty u ortopedy wymagają:

silny ból kolana,
tępy i przewlekły ból kolana,
opuchnięty i gorący staw,
temperatura ciała powyżej 38°C,
zimna noga,
sina lub drętwa stopa,
zniekształcona noga lub staw,
zablokowane kolano (brak możliwości ruchu).

Skręcenie i uszkodzenia więzadłowe stawu kolanowego

Skręcenie stawu kolanowego, czyli nadmierny niefizjologiczny ruch powoduje uszkodzenie jednej lub większej liczby jego struktur stabilizujących.

Więzadła stawu kolanowego to struktury stabilizujące statycznie nasz staw. Oznacza to, że są swego rodzaju paskami napinającymi się, gdy ruch kości względem siebie jest zbyt duży. Ich funkcja wspierana jest przez stabilizatory dynamiczne, czyli mięśnie okolicy kolana. Możemy sobie wyobrazić, że jeśli „oskubiemy” kolano ze wszystkich mięśni, to właśnie więzadła będą tymi tkankami, które uniemożliwią nadmierne przemieszczenie względem siebie kości tworzących staw.

Do najważniejszych więzadeł kolana należą dwa znajdujące się pozastawowo- więzadło poboczne przyśrodkowe (MCL) i więzadło poboczne boczne (LCL), oraz dwa znajdujące się wewnątrz stawu- więzadło krzyżowe przednie (ACL) i krzyżowe tylne (PCL). Więzadła ulegają uszkodzeniom, gdy ruch, który wykona kolano, jest niefizjologiczny, a siła działająca na staw tak duża, że powoduje nadmierne przemieszczenie kości względem siebie przekraczając wytrzymałość struktury, która powinna temu zapobiegać. Jeśli więzadło przestaje spełniać swoją funkcję, dochodzi do rozwoju niestabilności kolana. Do innych struktur ważnych dla stabilizacji statycznej kolana należą łąkotki.

Urazy więzadeł bardzo rzadko występują w sposób izolowany (tylko do około 7% urazów). Najczęściej są to urazy kompleksowe, w których w zależności od działającej siły zerwaniu ulegają przynajmniej dwa więzadła oraz łąkotka z dodatkowym rozerwaniem torebki stawowej i stłuczeniem chrzęstno - kostnym. Pacjent w trakcie urazu może doświadczyć uczucia "trzasku" wewnątrz stawu, ucieknięcia kolana. Najczęściej pojawia sie obrzęk (staw traci swoje kształty - powiększa się ), często występuje ograniczenie ruchu i chwiejność przy próbie wykonania kroku. Każdy taki uraz wymaga pilnej konsultacji ortopedycznej.

Po urazach więzadłowych stawu kolanowego z reguły unieruchamia się go w stabilizatorze, odciąża chodząc o kulach i stopniowo wdraża rehabilitację – takie postępowanie daje szansę, żeby organizm pomógł nam w gojeniu uszkodzeń. Istnieją jednak urazy, które jeśli zostaną właściwie rozpoznane i zoperowane w ciągu 14 dni, dają większa szansę powodzenia leczenia. Należą do nich uszkodzenia wywołujące niestabilność wielokierunkową, w których częścią składową jest całkowite uszkodzenie jednego z więzadeł pobocznych (LCL lub MCL) i jednego z więzadeł krzyżowych (ACL i PCL), towarzyszące uszkodzenia łąkotek z zablokowaniem stawu, oderwanie przyczepów bez uszkodzenia środkowej części więzadeł pobocznych i krzyżowych, czy oderwanie wyniosłości międzykłykciowej (przyczep ACL).

Podstawowy podział stosowany w uszkodzeniach więzadeł związany jest ich wydłużeniem i tak nadmierny ruch:

do 3 mm to I stopień uszkodzenia
3- 5 mm to II stopień uszkodzenia
od 6 mm to III stopień uszkodzenia

W znacznej części przypadków uszkodzone struktury goją się. Ważne jest jednak, żeby określić czy blizna po wygojeniu jest wystarczająco wydolna i stabilna. To zadanie dla doświadczonego ortopedy. Niezwykle istotna jest umiejętność zbadania tak zwanego „twardego i miękkiego punktu końcowego”.

Decyzję o ewentualnych zabiegach rekonstrukcyjnych podejmujemy z dużą rozwagą. Tak jak w zawieszeniu samochodowym, wymiana jednego elementu przy zużyciu wielu z nich może spowodować tylko czasową poprawę. Dlatego tak ważne jest rozpoznanie i leczenie wszystkich elementów niestabilności. Oprócz stopnia uszkodzenia, decydujący wpływ na wybór metody leczenia ma aktywność, tryb życia i wiek pacjenta. Ważne jest także czy niestabilność przeszkadza w życiu, powoduje dolegliwości, a co za tym idzie doprowadza do niszczenia stawu. Głównym przesłaniem leczenia niestabilności stawu kolanowego jest zabezpieczenie stawu przed wczesnym zużyciem i utrzymanie oczekiwanej przez pacjenta aktywności.

Ze względu na tak złożony charakter urazów więzadłowych w Artromedical każdy pacjent traktowany jest indywidualnie.

Uszkodzenie więzadła pobocznego piszczelowego (MCL) - niestabilność przyśrodkowa kolana

Jest to uszkodzenie struktur stabilizujących kolano od „wewnątrz”. Więzadło to nie jest pojedynczą strukturą, składa się zaś z kilku warstw i tak na prawdę otacza całą wewnętrzną stronę kolana. Jest to więzadło, które ma duży potencjał do naprawy, ale niestety wbrew panującej ogólnie opinii jego wygojenie następuje najczęściej z wydłużeniem. Jeśli uraz MCL jest izolowany i nie towarzyszy mu zerwanie innych więzadeł to nawet 3 – 4 milimetrowa niestabilność może być dobrze tolerowana przez organizm. W przypadku kombinacji z uszkodzeniem np. więzadła krzyżowego przedniego (ACL), pozostawiona nawet 4-milimetrowa niestabilność przyśrodkowa może doprowadzić do rozciągnięcia zrekonstruowanego ACL i tym samym nieskuteczności operacji.

Rozpoznanie powinien postawić doświadczony ortopeda na podstawie badania klinicznego stabilności. W niektórych przypadkach warto wykonać USG porównawcze obu kończyn lub RTG mogące pokazać oderwany fragment kostny przyczepu. Rezonans magnetyczny w/g własnych obserwacji nie jest dokładnym badaniem i dopiero jego połączenie z badaniem lekarskim daje szanse trafnej diagnozy. Wydaje się, że dynamiczne, porównawcze USG przynosi bardzo dobre efekty diagnostyczne.

Uszkodzenie więzadła pobocznego piszczelowego (MCL) - leczenie ( kliknij aby dowiedzieć się więcej o leczeniu )

Uszkodzenie więzadła krzyżowego przedniego (ACL) - niestabilność przednia kolana

Więzadło krzyżowe przednie jest strukturą przebiegającą wewnątrzstawowo, ograniczającą nadmierne wysuwanie się do przodu kości piszczelowej spod udowej. Dużo jednak ważniejsza od tej funkcji jest zabezpieczenie kolana przed dającą większe objawy niestabilnością rotacyjną przednio – boczną. To ona wywołuje poczucie niepewności, uciekania kolana podczas ruchów obracania i zmiany kierunku chodu czy biegu. W literaturze określane jest to mianem „pivotowania”. Jeszcze kilkanaście lat temu amerykanie publikowali częstość występowania uszkodzeń ACL jako 1 na 1000 mieszkańców, obecnie ze względu na zwiększenie aktywności społeczeństwo liczba ta wydaje się być znacznie wyższa.

Uraz powodujący zerwanie więzadła krzyżowego przedniego jest najczęściej kombinacją zgięcia, skrętu i ugięcia w którąś ze stron bocznych, rzadko więc dochodzi do izolowanego jego uszkodzenia. W trakcie urazu pacjent może czuć „trzask” lub wysunięcie goleni spod uda. Na chorej nodze trudno stanąć i w ciągu kilkunastu minut – kilku godzin kolano puchnie – traci swoje obrysy ze względu na wypełnienie krwią. Najczęściej nie można dokończyć meczu czy zjechać ze stoku na nartach.

W większości przypadków rozpoznanie stawia specjalista na podstawie badania lekarskiego. Zdarza się jednak, że odruchowy skurcz mięśni uniemożliwia dokładne zbadanie kolana i istnieje potrzeba wykonania dodatkowych badań. Uszkodzenie ACL dobrze widoczne jest w badaniu rezonansu magnetycznego.

U dzieci więzadło potrafi być mocniejsze niż jego kostny przyczep. W takich przypadkach może dochodzić do oderwania wyniosłości miedzykłykciowej – uszkodzenie to w większości przypadków widoczne jest w badaniu RTG.

Uszkodzenie ACL

Uszkodzenie więzadła krzyżowego przedniego (ACL) - leczenie ( kliknij aby dowiedzieć się więcej o leczeniu )

Uszkodzenie więzadła krzyżowego tylnego (PCL) - niestabilność tylna kolana

Więzadło krzyżowe tylne jest mocną strukturą ulegającą uszkodzeniu znacznie rzadziej niż więzadło krzyżowe przednie. Częstość uszkodzeń waha się w zależności od publikacji od 3 do nawet ponad 30% urazów wiązadłowych kolana. Ma ono większą zdolność do samodzielnego gojenia niż ACL i pewnie dlatego część przypadków jego uszkodzenia jest nierozpoznawana. Więzadło to jest ważną strukturą będącą stabilizatorem tylnego przesunięcia piszczeli względem uda. Najważniejszy jest jednak fakt, że PCL stanowi oś obrotu stawu kolanowego. Jego brak prowadzi do szybkiego przeciążenia stawu rzepkowo – udowego i przedziału przyśrodkowego.

Kolano z niestabilnością tylną rzadko „ucieka” i w przypadku, gdy jest ona izolowana, może nie dawać alarmujących nas dolegliwości. Dzieje się tak do czasu zniszczenia chrząstki stawowej. Rozpoznanie uszkodzenia i kwalifikacja do sposobu leczenia wymaga dużego doświadczenia z powodu „podstępnego” charakteru schorzenia, a także dlatego, że niestabilności tylnej kolana często towarzyszą dodatkowe niestabilności rotacyjne, które podczas leczenia powinny być brane pod uwagę i właściwie zaopatrzone.

Rozpoznanie nie jest rzeczą łatwą i stawiane jest głównie w oparciu o dokładne badanie lekarskie oraz „stresowe” (w wymuszonych pozycjach) badanie RTG. Rezonans magnetyczny jest przydatny tylko w świeżych uszkodzeniach ze względu na rzadko występujące całkowite przerwanie ciągłości więzadła i dużą zdolność do gojenia. Rozpoznanie można postawić także korelując objawy w badaniu fizykalnym i RTG z oceną artroskopową stawu kolanowego.

Uszkodzenie więzadła krzyżowego tylnego (PCL) - leczenie ( kliknij aby dowiedzieć się więcej o leczeniu )

Uszkodzenie więzadła pobocznego strzałkowego (LCL) - niestabilność boczna kolana

Bardzo rzadko jest schorzeniem izolowanym. Najczęściej towarzyszy uszkodzeniu któregoś z więzadeł krzyżowych i mięśnia podkolanowego (struktury stabilizującej rotacyjnie boczną stronę kolana). Uszkodzenie następuje podczas „ucieczki” kolana na zewnątrz, najczęściej z towarzyszącą rotacją goleni. Więzadło poboczne strzałkowe jest niewielką strukturą o średnicy 2-4 mm i ma zdolność do gojenia, choć w stopniu znacznie mniejszym niż MCL. Wygojenie jego następuje zazwyczaj z rozciągnięciem.

Rozpoznanie następuje po wnikliwym badaniu lekarskim, które zawsze musi być uzupełnione o ocenę innych więzadeł i stabilności rotacyjnej. Podobnie jak w przypadku MCL rezonans magnetyczny pomaga w rozpoznaniu, ale nie jest pewnym źródłem informacji, jeśli nie jest skorelowany z badaniem lekarskim. W przypadku bocznej niestabilności związanej z uszkodzeniem LCL i ACL można prześledzić charakterystyczne odłamanie okolicy więzadła łąkotkowo – piszczelowego bocznego i przyczepu piszczelowego torebki stawowej- tzw. ”złamanie Segonda”. Porównawcze USG dynamiczne w rękach doświadczonego radiologa może pomóc w ustaleniu diagnozy.

Uszkodzenie więzadła pobocznego strzałkowego (LCL) - leczenie ( kliknij aby dowiedzieć się więcej o leczeniu )

Uszkodzenia chrząstki stawu kolanowego

Ogniskowe uszkodzenia chrząstki stawowej powstają wskutek urazów kolana bądź z powodu problemów przewlekłych, które prowadzą do zwiększenia sił działających miejscowo na chrząstkę. Dlatego tak ważne jest prawidłowe leczenie schorzeń stawu kolanowego takich jak uszkodzenia łąkotek, niestabilności kolana, ograniczenia wyprostu, ciała wolne w stawie itp. Wszystkie rekonstrukcje więzadeł, szycia łąkotek i inne zabiegi na kolanie mają dwa podstawowe cele- zmniejszenie dolegliwości oraz ochronę chrząstki stawowej. Dlaczego to takie istotne?

Chrząstka pokrywająca powierzchnie stawowe kości udowej, piszczelowej i rzepki to tzw. chrząstka szklista. Jej globalne zużycie, zniszczenie, nazywane jest chorobą zwyrodnieniową stawu kolanowego i stanowi ostatni etap wszystkich patologii dotyczących tego stawu. Gdy to nastąpi, dolegliwości są znaczne, a możliwości terapeutyczne ograniczone. By nie dopuścić do takiej sytuacji należy rozpoznawać i właściwie leczyć wszelkie ogniskowe, punktowe uszkodzenia chrząstki stawowej, które stanowią miejsce zapoczątkowania wczesnych zmian zwyrodnieniowych stawu. Bo łańcuch jest tak silny, jak jego najsłabsze ogniwo.

Objawy charakterystyczne dla miejscowego uszkodzenia chrząstki stawowej to ostry ból podczas obciążania czy dociskania tego miejsca, wynikający z drażnienia zakończeń nerwowych w kości podchrzęstnej, nawracające wysięki w stawie, poczucie klikania i przeskakiwania, czasami blokowanie stawu związane z obecnością ciała wolnego – wydzielonego fragmentu chrząstki. Dokładne badanie lekarskie może nasunąć podejrzenie ogniskowego uszkodzenia chrząstki, lecz zobrazować je można w badaniu rezonansu magnetycznego. Jednak najdokładniejszym badaniem diagnostycznym, dającym jednocześnie możliwość leczenia, jest artroskopia kolana.

Uszkodzenia chrząstki stawowej, zgodnie z międzynarodowymi klasyfikacjami, dzielone są na 4 stopnie. Stopień 3 i 4 wymagają leczenia operacyjnego. Decyzja zawsze podejmowana jest na podstawie głębokości i rodzaju uszkodzenia widzianego w artroskopii.

Uszkodzenia chrząstki stawu kolanowego – leczenie ( kliknij aby dowiedzieć się więcej o leczeniu )

Boczne przyparcie rzepki

Zespół bocznego przyparcia rzepki to ból i dyskomfort kolana związany z nieprawidłowym położeniem i torem ruchu rzepki w stawie rzepkowo- udowym. Dolegliwość jest dość częsta, a przyczyny są liczne. Należą do nich między innymi: nieprawidłowy balans mięśniowy w mięśniu czworogłowym uda ( wczesna aktywacja mięśnia obszernego bocznego, opóźniona aktywacja mięśnia obszernego przyśrodkowego), dynamiczne koślawienie kolana, przykurcz pasma biodrowo- piszczelowego, osłabienie mięśni odwodzących staw biodrowy, stopa płasko- koślawa.

Do charakterystycznych objawów należy tzw. objaw kinomana, polegający na poczuciu dyskomfortu po bocznej stronie rzepki podczas siedzenia ze zgiętym kolanem (np. w samochodzie), które zmusza do wyprostowania i „strząchnięcia” nogą. Poza tym pojawia się ból z przodu kolana typowy dla stawu rzepkowo- udowego, tzn. rozlany, nasilający się podczas schodzenia ze schodów.

Diagnozę można postawić na podstawie badania klinicznego i badań obrazowych- RTG czy rezonansu magnetycznego, w których widoczne jest boczne przemieszczenie rzepki w stawie rzepkowo- udowym. Jednakże doświadczony lekarz czy fizjoterapeuta podczas badania pacjenta powinien skupić się na odpowiedzi na pytanie co, z szerokiej listy możliwości, w tym konkretnym przypadku jest prawdopodobną przyczyną zespołu bocznego przyparcia. Tylko w taki sposób można wybrać odpowiednią metodę leczenia- zachowawczą lub zabiegową.

Boczne przyparcie rzepki i fałd przyśrodkowy błony maziowej

Boczne przyparcie rzepki – leczenie ( kliknij aby dowiedzieć się więcej o leczeniu )

Zespół fałdu przyśrodkowego (konflikt rzepkowo-udowy, shelf syndrome)

Zespół fałdu przyśrodkowego błony maziowej to objawy takie jak ból, przeskakiwanie w stawie i blokowanie stawu wywołane przez zakleszczanie przerośniętego fałdu przyśrodkowego błony maziowej pomiędzy rzepką i udem w stawie rzepkowo – udowym. Stąd też wzięły się inne nazwy- zespół konfliktu rzepkowo- udowego bądź shelf syndrome (zespół półki). Problem jest częsty, a dolegliwości zwykle rozpoczynają się po przeciążeniu kolana bądź po uderzeniu w przyśrodkową okolicę kolana. W tej sytuacji charakterystyczny bywa siniak po przyśrodkowej stronie rzepki.

Poza ostrym bólem występującym w momencie zakleszczenia fałdu, typowe jest zablokowanie kolana i konieczność „przerwania marszu”, „chwili przerwy” albo „strząchnięcia nogą”. Czasami występuje odruchowe wyłączenie mięśnia czworogłowego wywołujące wrażenie uciekania kolana do przodu, poczucie „odcinania prądu w nodze”. W stawie okresowo mogą pojawiać się wysięki. Sam fałd może także uszkadzać chrząstkę rzepki prowadząc do przewlekłych dolegliwości bólowych.

Dokładne badanie fizykalne pozwala wysunąć podejrzenie zespołu fałdu przyśrodkowego rzepki. Czasami fałd ten jest wyczuwalny palpacyjnie. Jednakże w niektórych sytuacjach trudności może sprawić odróżnienie, czy dolegliwości związane są z obecnością przerośniętego fałdu, czy może są wynikiem uszkodzenia łąkotki przyśrodkowej. Przy jakichkolwiek wątpliwościach należy wykonać badanie rezonansu magnetycznego, które doskonale uwidacznia obecność fałdu przyśrodkowego oraz pozwala na dokładną ocenę łąkotek i innych struktur stawowych.

Zespół fałdu przyśrodkowego - leczenie ( kliknij aby dowiedzieć się więcej o leczeniu )

Zwichnięcie rzepki i niestabilność rzepki

Zwichnięcie rzepki to sytuacja, w której rzepka wysuwa się ze stawu rzepkowo- udowego tracąc kontakt z powierzchnią stawową kości udowej. Prawie zawsze jest to przemieszczenie do boku. Zwykle powstaje wskutek urazu kolana. Do zwichnięcia rzepki może jednak dojść podczas zwykłego biegu, a czasami nawet podczas wstawania z krzesła. Sytuacja taka spotykana jest głównie u dzieci.

Po zwichnięciu rzepka może pozostać po bocznej stronie kości udowej, co pozwala na jednoznaczne postawienie diagnozy. Częściej jednak dochodzi do samoistnego powrotu rzepki na swoje miejsce, a pacjent zgłasza się do lekarza z bardzo silnym bólem i dużym obrzękiem kolana. W badaniu charakterystyczna jest bolesność tkanek po przyśrodkowej stronie rzepki, gdyż w momencie zwichnięcia dochodzi do ich uszkodzenia, które obejmuje przede wszystkim więzadło rzepkowo- udowe przyśrodkowe (MPFL), czyli główny stabilizator rzepki. Czasami dochodzi do oderwania fragmentu kostnego z przyśrodkowego brzegu rzepki. Poza tym rzepka jest nadmiernie ruchoma i możliwe jest jej swobodne przemieszczenie do boku, choć pacjent na to nie pozwala. Jest to tak zwane poczucie obawy.

W rozpoznaniu bardzo pomocne są badania obrazowe – RTG osiowe kolana, rezonans magnetyczny czy dynamiczne badanie USG. Właściwe leczenie jest niezbędne, aby uszkodzone tkanki wygoiły się i zachowały swoją funkcję. Gdy wygoją się nieprawidłowo, z wydłużeniem, rozwija się niestabilność rzepki i dochodzi do nawrotowych zwichnięć. Wtedy niezbędne jest leczenie zabiegowe.

Zwichnięcie rzepki - leczenie ( kliknij aby dowiedzieć się więcej o leczeniu )

Zespoły przeciążeniowe kolan (kolano skoczka, kolano biegacza)

Funkcja stawu kolanowego, struktury bardzo złożonej, zależy w znacznej mierze od harmonii i doskonałego balansu wszystkich mięśni, ścięgien i więzadeł go otaczających, a także zdrowia innych stawów. Wysiłki i obciążenia, jakim kolano poddawane jest podczas uprawiania sportu powodują, że nawet najmniejsze zaburzenie harmonii w odpowiednim czasie doprowadzi do pojawienia się bólu i innych dolegliwości. Do najczęstszych zespołów przeciążeniowych kolana należą kolano skoczka i kolano biegacza.

Kolano skoczka to ból przedniego przedziału kolana związany z przeciążeniem aparatu wyprostnego, a dokładniej z chorobą więzadła rzepki. Bardzo silny mięsień czworogłowy w niektórych sytuacjach pociąga za więzadło rzepki zbyt mocno, prowadząc do uszkodzeń części włókien więzadła rzepki przy jego przyczepie do kości piszczelowej lub do szczytu rzepki. Rozwija się wtedy tak zwana tendinopatia więzadła rzepki. Jak sama nazwa wskazuje, kolano skoczka występuje szczególnie często w sportach, w których wymagane jest skakanie- siatkówka, koszykówka, lekkoatletyka itp. W badaniu fizykalnym typowa jest bolesność palpacyjna w miejscu przyczepów więzadła rzepki.

Kolano biegacza to zespół bólowy bocznej strony kolana wywołany nadmiernym tarciem napiętego pasma biodrowo – piszczelowego o nadkłykieć boczny kości udowej. Stąd również inna nazwa- zespół tarcia pasma biodrowo- piszczelowego (ITB friction syndrome). Przyczyn może być wiele, podobnie jak w przypadku zespołu bocznego przyparcia rzepki. Typowo ból pojawia się dokładnie w miejscu tarcia i to miejsce jest tkliwe w badaniu lekarskim.

W obu przypadkach, poza badaniem lekarskim, pomocne są badania dodatkowe takie jak USG czy rezonans magnetyczny. Ukazują one dokładnie zmienione chorobowo miejsca.

Zespoły przeciążeniowe kolana - leczenie ( kliknij aby dowiedzieć się więcej o leczeniu )

Konrad Malinowski, Adrian Góralczyk